از نو به نو

من آزادم

                       ولی       محصور غمها

من آزادم         ولی

                                       یکه و تنها

من آزادم

                         میون قلعه های دیو ر ویا

من آزادم

                              میون پرسه های مرگ فردا

       من و شب گریه و

                                           عطر تن تو

       من و دریای غمها

                                            ساحل تو

                                                                مرا با خود ببر  تا بی فراسو

                                                              مرا از خود مران   ای سوز جادو

من آزادم

             تو را   ای بی هیاهو

                                           به استغنای شبهایم گمارم .

من آزادم 

               به پاس خنده و درد

                                               سرایم را به شبگیران سپارم .

من آزادم

                       که دیری کیش باشم

      به هر جا سرکشم             یار خویش باشم

            نوای دیگران                    ساز خویش باشم

من آزادم 

                      که دهشت را پذیرم

        به رویت           جام سرمستی بگیرم

          به پای همدلان          باری   بمیرم  .

      به یاد آنچه زین نو    آفریدی 

                                                 محبت را تو زیبا     چون ندیدی ؟

یادش به خیر پائیز و زمستون ۸۲ این اولین ترانه ی من در اهوازه به مهرماه اون سال

چقدر این ترانه ها رو با فریاد خوندم  تو اون سکوت و تنهائی بی وحشت و بکر   دیگه

اون روزا برگشتنی نیست  .    لحظه ها رو جاودانه کنیم    با یه ترانه     یک نوشته ی

 از سر دل دل دل  .                            ا . راغب         هماره شاد و سرفراز