غم جادوست

تکیه بر  آسمان کرده ای و  هنوز

آستانِ   شکفتنت خالی

این نشد  بر غرور خود باشی

ناشکفته  به اوج بدحالی

در حجابِ سخن   هزار ناگفته

عقل درگیر و   یکان زبان  خفته

این منم    به دِیر هر عملی

ساده بودن     شُکوهِ  آشفته

تا تو  روزان     سکوت   بی پایان

بی سرانجام آرزو و   پژمرده

تا تو   این من    سرودِ بی عملی است

ترس  و  یأس  و     غرورکِ مرده     ٢

من شدم راز و    رازی از هر جا

این شِمائی   ز کوتِ  بی خبری است

راحتم کن     بگو که  در فرجام

زین همه  شِکوه ها   به جا اثری است

لابُد از   حال و قالِ  ما   پرسی

شرم    آتش  به جانم   افکنده

تا تو بودی    شکوهِ  فریادم

یک خـدا بود و      یک غبار   یا بنده

من نشسته   به کُنج عُزلتِ خویش

تو در آن سو    غریو هر بادی

من تو را  خوانم  و      چه را جویم

ای که بی من     به سادگی شادی   ٢

این هنر نیست    بر فسونِ خود باشی

تا قیامت    در این قفس  جا شی

این همه  کِردِ بد     در آن آخِر

بر زمینت زند   چه معنا شی

گاه و  بی گاه    روزه ای    کمی طاعت

آنِ تو کم     به وقتِ    این ساعت

سالها  در گذر       خـدا   شاید

تو به  فکرت     حکایتِ یاید

تکیه بر آسمان کرده ای و   هنوز

رنج تو   فزون  بر این باشد

این نشد   بر غرور  خود باشی

بختِ مُرده     چه سان  نگین باشد

من که  ماندم    به فکر قامتِ دوست

این همه  غم    ز شوقِ  رایتِ  اوست

من که عهدم نبود      جز تشویش

آبروئی نمانده     دل    بدبوست   .  .  .